Τον συναντώ στο σπίτι του, στα νότια προάστια. Έχουμε να συναντηθούμε χρόνια για συνέντευξη, αλλά εκείνος, αεικίνητος, με τη θετική ηρεμία και την έμφυτη ευγένεια που μου είχε κάνει εντύπωση όταν τον πρωτογνώρισα, διατηρεί αναλλοίωτο και το baby face φιζίκ του. «Λες; Αν εξαιρέσουμε ίσως τα γκρίζα μαλλιά μου» μου λέει γελώντας ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Τα γενέθλια των 39 του χρόνων συμπίπτουν με την ημέρα που κυκλοφορεί το περιοδικό: 5 Νοεμβρίου, Σκορπιός. Δεν ασχολείται με τα ζώδια, αλλά τα τελευταία χρόνια όλοι λένε πως οι Σκορπιοί δοκιμάστηκαν – και σε αυτό ομολογεί πως ταυτίζεται.
Κλείνεις τα 39. Τι σχέση έχεις με το χρόνο, με την ηλικία; Ήσουν μόλις 20 όταν άρχισε να ακούγεται το όνομά σου στην Ελλάδα, λίγο πριν βγάλεις το μαύρο ζιβάγκο και κάνεις το πρώτο σου εξώφυλλο με φανελάκι ως το next best thing. Φαντάζομαι για χρόνια άκουγες πόσο μικρός είσαι…
Ναι, και τώρα πέφτω σε παρέες που είμαι συχνά ο μεγαλύτερος. Νιώθω άβολα, περίεργα, δεν θέλω να παίζω το ρόλο του «μεγάλου», που ξέρει καλύτερα και συμβουλεύει. Τον σιχαίνομαι αυτόν το ρόλο, γιατί δεν μου άρεσε και μένα να μου το κάνουν. Έτσι, πάντα έχω την εγρήγορση να βγω από αυτόν. Επίσης, στα 39, ξέρω πια ότι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα.
Πώς σε φανταζόσουν στα 40;
Στα 20 όταν ακούγαμε 40, λέγαμε «ποπό, πολύ μεγάλος!» Έχουν αλλάξει οι εποχές νομίζω. Το πώς επιδρά ο χρόνος στην εικόνα σου δεν αλλάζει ό,τι κι αν κάνεις, αλλά η συναισθηματική ωρίμανση είναι άλλο κεφάλαιο. Εκεί που λες ότι στα 40 θα έχεις κατασταλάξει σε όλα, τα φτάνεις κι αισθάνεσαι ότι έχεις ακόμα ένα παιδί μέσα σου – και εκεί κοντράρεστε πλέον. Όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας που χρειάζεται φροντίδα και προστασία και αναζητάμε το ντάντεμα από τους άλλους, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, γιατί νιώθουμε πως μεγαλώνοντας πρέπει να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες και πως κάποια στιγμή άλλοι θα εξαρτώνται από εμάς. Όμως, συμπληρώνεις την 4η δεκαετία της ζωής σου κι εκεί που έλεγες ότι θα τα είχες λύσει όλα, τουλάχιστον σε εσωτερικό επίπεδο, δεν τα έχεις – και μάλλον δεν τα λύνεις ποτέ. Αντιλαμβάνεσαι ότι οι πολλές άμυνες και η τάση σου να αλλάξεις τα πράγματα εγκαταλείπονται. Ωριμότητα είναι να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή όπως είναι και να ακολουθείς τους ρυθμούς της.
Νιώθεις πως δεν είσαι επαναστάτης πια;
Είμαι επαναστάτης περισσότερο στο μυαλό μου και στη σκέψη μου. Πρακτικά δεν έχω τη δύναμη να το κάνω και ακολουθώ αυτό το πολύ δυνατό ρεύμα του χρόνου και της ζωής που σε πάει μαζί της. Πιστεύω ότι ωριμότητα είναι να αντέχεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θέλεις να είναι. Όπως και τους ανθρώπους.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.
Διαβάστε επίσης