«Φίλε» γονιέ, με τις περίεργες ιδέες και τα «εγώ τα ξέρω όλα, άκου εμένα που σου λέω», τα παιδιά δεν φταίνε για το bullying. Ποτέ δεν φταίνε τα παιδιά, άλλωστε. Εσύ φταις. Πάντα οι γονείς φταίνε. Ο άνθρωπος όταν γεννιέται είναι tabula rasa. Άγραφος πίνακας. Κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας, κακοποιός, ληστής ή οτιδήποτε άλλο.
Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης
Δεν γεννιέσαι, λοιπόν. Γίνεσαι. Εσύ το κάνεις και το πιθανότερο είναι πως το κάνεις επειδή θέλεις να δεις στο παιδί σου αυτό που εσύ δεν ήσουν. Δεν γίνεσαι νταής επειδή είσαι ψηλός και δυνατός. Ξέρω πολλούς δυνατούς και ψηλούς ανθρώπους που βλέπουν στο πεζοδρόμιο μια σειρά από μυρμήγκια, που πάνε το φαγητό του χειμώνα στη φωλιά τους, και πηδάνε από πάνω τους για να μην τα πατήσουν.
Τα πιτσιρίκια που πάνε στο σχολείο τους ή στις παρέες τους και κάνουν τους νταήδες σε παιδιά που είναι πιο αδύναμα, δεν γεννήθηκαν για να κάνουν κάτι τέτοιο. Το κάνουν επειδή έτσι διδάχτηκαν στα σπίτια τους. Αυτό που γίνεται και στο σπίτι σου, δηλαδή. Ναι στο σπίτι σου. Γιατί το μεγάλωσες με τη λογική της ζούγκλας όπου ο πιο ισχυρός επιβιώνει και ο ανίσχυρος γίνεται λεία. Τροφή. Χωρίς εισαγωγικά. Μη γελιέσαι. Τα παιδιά αυτά τρέφονται από αυτό που κάνουν. Αυτό νιώθουν πως πρέπει να κάνουν.
Το νιώθουν σαν αποστολή. Μην μπερδεύεσαι. Όχι, επειδή του είπες να πάει να το κάνει. Τα παιδιά, άλλωστε, σπάνια ακούνε αυτά που τους λες. Τα παιδιά βλέπουν αυτά που κάνεις. Πώς περιμένεις να συμπεριφερθεί ένα παιδί που βλέπει κάποιον από τους γονείς του να μειώνει κάποιον επειδή είναι πιο αδύναμος; Πώς περιμένεις να συμπεριφερθεί ένα παιδί όταν βλέπει τον πατέρα του να τραβάει χειρόφρενο, να ρίχνει χριστοπαναγίες και να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο επειδή η κυρία στο μπροστινό αυτοκίνητο άργησε να ξεκινήσει όταν το φανάρι άναψε πράσινο; Πώς θα συμπεριφερθεί όταν ακούει τη μητέρα του να λέει στις φίλες της «ποιο; Το παιδί της Ελένης;
Αυτό είναι χαζό»; Πώς θα καταντήσει το παιδί σου όταν το μεγαλώνεις για να γίνει «ματσό» και «νταής», επειδή… έτσι κάνουν οι άνδρες; Τι θα καταλάβει όταν, την ώρα που βλέπεις ειδήσεις, σε ακούσει να λες πως «έλα, μωρέ, έχουν κάνει τα παιδιά φλούφληδες. Άμα πέσει, δηλαδή, και καμιά σφαλιάρα παραπάνω τι έγινε; Χαθήκαμε εμείς;». Μια ειλικρινής απάντηση θα ήταν «ναι, χάθηκες»!
Αυτό που έγινες, δεν λέγεται ακριβώς άνθρωπος. Είναι κάτι άλλο. Και θες να κάνεις και στο παιδί σου το ίδιο. Σταμάτα να βγάζεις τα κόμπλεξ σου πάνω στα παιδιά σου. Μη μολύνεις και τις γενιές που έρχονται. Δεν φταίνε σε τίποτα τα άλλα παιδάκια να έρχονται αντιμέτωπα με το δημιούργημά σου. Επέτρεψε μου, όμως, «φίλε» γονιέ μια προσωπική αναφορά. Έχω πει στο γιο μου, πως δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι βαθμοί στο σχολείο, ούτε οι έπαινοι. Θα ήμουν, όμως, εξαιρετικά υπερήφανος για εκείνον αν μάθαινα πως υπερασπίστηκε κάποιο αδύναμο παιδί. Πρόσεξε: Όχι να μην του επιτεθεί. Να το υπερασπιστεί.
Αν το κάνει θα έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου, ώστε να γίνει Άνθρωπος. Αν δεν το κάνει, προφανώς θα έχω αποτύχει και σαν πατέρας και σαν άνθρωπος. Αν θέλουμε ν’ αλλάξει η κοινωνία θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς και κυρίως να φροντίσουμε ν’ αποκτήσουν τα παιδιά μας την παιδεία εκείνη που θα τους επιτρέπει όχι απλά να σέβονται (το προσπεράσαμε αυτό το σημείο) αλλά να αγαπούν και να προστατεύουν το διαφορετικό και το αδύναμο. Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον.
Αν δημιουργήσουμε τέτοιους ανθρώπους έχουμε ελπίδα να ζήσουν αυτά, τουλάχιστον, σε μια καλύτερη κοινωνία. Σε διαφορετική περίπτωση τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Και δεν θ’ αλλάξει γιατί όσο «τσαμπουκά» και «μάγκα» και να κάνεις τον γιόκα σου, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα βαράει, θα φωνάζει και θα κοροϊδεύει «καλύτερα». Και τότε μπορεί να είναι αργά για το δικό σου παιδί.
Αν, και τελειώνω εδώ, «φίλε» γονιέ, διάβασες αυτό το κείμενο και σε «συνάντησες» ή θίχτηκες, άλλαξε ρότα και «υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
Διαβάστε επίσης