Κόντρα σε μια καταστροφική χρονιά για την Ελλάδα, σε οικονομικά, πολιτικά θέματα αλλά και με τον εφιάλτη των θυμάτων της καταστροφικής φωτιάς στην Ανατολική Αττική, εκείνος αντιστέκεται –η καρδιά του το ξέρει– και σκορπάει γέλιο…
Εσύ δεν καταλαβαίνεις από κρίση, το θέατρο είναι πάντα γεμάτο… Φέτος όμως εκ των πραγμάτων αναγκάστηκες να κλείσεις για μερικές μέρες συμμετέχοντας στο τριήμερο πένθος για τις φωτιές και τις απώλειες τόσων ανθρώπων…
Δεν σου κρύβω ότι σαν άνθρωπος ένιωσα οργή, θλίψη και ο ρόλος μου σαν καλλιτέχνης ήταν πολύ δύσκολος γιατί έπρεπε να αντιστρέψω όλο αυτό το βαρύ κλίμα και να κάνω τον κόσμο να γελάσει. Βέβαια, έχει αποδειχτεί ότι εμείς οι καλλιτέχνες αντέχουμε στα δύσκολα, εγώ μόλις έχασα τον πατέρα μου την ίδια μέρα έπαιξα, το ίδιο και η Έλενα. Αυτή τη φορά όμως ήταν τόσο μεγάλο το πένθος που δεν μπορούσα, ακούγαμε τραγικά πράγματα. Συμμετείχα στο τριήμερο πένθος και διέθεσα τα τρία θέατρα για να πηγαίνουν συνάνθρωποί μας είδη πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες. Η ανταπόκριση ήταν πράγματι συγκινητική και το μήνυμα αυτό θέλω να περνάω στις παραστάσεις μου, να υπάρχει μεταξύ μας αγάπη και ανθρωπιά για τον διπλανό μας. Είμαστε ένας τόσο ευφυής και ικανός λαός, αλλά έχουμε ένα κακό, προσπαθεί ο ένας να φάει τον άλλον, αυτό με θλίβει.