Μεγαλώνουν και μαζί τους μεγαλώνουμε και εμείς.
Με άλλους ρυθμούς με άλλον τρόπο. Τα μικρά μας κουτάβια γίνονται μέσα σε λίγα χρόνια οι σκύλοι που στο βλέμμα τους έχουμε μάθει να βλέπουμε αλλιώς τον κόσμο. Μεγαλώνουν και μας χρειάζονται ακόμα περισσότερο.
Το να φροντίζεις έναν ηλικιωμένο σκύλο είναι ένα σπουδαίο μάθημα. Είναι το πρώτο βήμα προς τη συμφιλίωση με την ιδέα ότι ο σκύλος μας δεν θα είναι δίπλα μας για πάντα. Η πιο δύσκολη αλήθεια που έχουμε να διαχειριστούμε στην κοινή μας ζωή μαζί τους.
Τα προβλήματα υγείας που εμφανίζονται απαιτούν το χρόνο μας και την κατανόηση μας. Το βλέμμα τους έχει αλλάξει. Μας ευχαριστούν σε κάθε τους αναπνοή γιατί ξέρουν. Χαιρόμαστε με πολύ μικρά πράγματα. Ότι έπαιξαν περισσότερο μια μέρα, ότι κατάφεραν να δουν λίγο καλύτερα να ακούσουν λίγο περισσότερα. Γιορτάζουμε την κάθε χρονιά μαζί τους διαφορετικά. 14, 15, 16 χρόνια. Κάθε μέρα παραπάνω είναι λόγος γιορτής.
Και εκείνα έχουν πάντα τον τρόπο τους να μην μας στεναχωρούν ό,τι και αν τους συμβαίνει.
ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΣΚΥΛΙΣΙΑΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Μεγαλώνω μεν πιο γρήγορα, αλλά γερνάω το ίδιο μ’ εσένα. Αν ανήκω σε μεγαλόσωμη φυλή, μπορεί ακόμη και από τα επτά μου χρόνια να σου δείξω τα πρώτα σημάδια της τρίτης ηλικίας μου. Αν είμαι μικρόσωμος, δεν αποκλείεται να περάσω και τα 10 μέχρι να πρωτοαισθανθώ το βάρος του γήρατος.
Σε κάθε περίπτωση όμως:
Θα δεις ότι δεν είμαι τόσο σβέλτος όσο παλιά. Εκφράζω τον ενθουσιασμό μου με πιο ήπιο τρόπο και δεν χοροπηδάω στα έπιπλα σαν ελατήριο όταν επιστρέφεις στο σπίτι. Οι αλλαγές του καιρού -και ειδικά όταν έρχεται ο νοτιάς- με επηρεάζουν και με κάνουν πιο δυσκίνητο ή κακόκεφο… Μπορεί να έχω τα πρώτα σημάδια της αρθρίτιδας, ειδικά στα πόδια, στον αυχένα και στη σπονδυλική μου στήλη. Ή μπορεί να πάσχω από υποθυρεοειδισμό, μια ενδοκρινολογική διαταραχή αρκετά συχνή στα γέρικα σκυλιά.
Μπορεί να δεις τα μάτια μου να θολώνουν και να αποκτούν μια γαλαζωπή αχλή. Ονομάζεται φακοειδής σκλήρυνση (ή κατά πλάκας) και δεν είναι τόσο σοβαρή όσο νομίζεις. Δεν είναι καταρράκτης. Αυτό, όμως, προτιμότερο θα ήταν να το διαπιστώσει ο κτηνίατρός μου…
Το σίγουρο είναι ότι θα παρατηρήσεις τους μυς μου να ατροφούν. Η κοιλιά μου θα κρεμάσει λίγο και τα πίσω πόδια μου θα χάσουν ένα μέρος από τη δύναμή τους. Και αυτό φυσιολογικό είναι, αλλά, επειδή υπάρχουν πιθανότητες να πάσχω από το σύνδρομο του Κάσινγκ (μια ορμονική διαταραχή που προσβάλλει και τους ανθρώπους), πήγαινέ με μια βόλτα στον γιατρό για να είσαι σίγουρος.
Το ξέρω ότι δεν σου φτάνουν τα χρόνια της ακμής μου. Στο κάτω-κάτω, δέκα χρόνια για σένα δεν είναι τίποτα. Για μένα όμως είναι πάνω από τη μισή ζωή μου. Και για την υπόλοιπη, στηρίζομαι στη φροντίδα σου ακόμη περισσότερο και από τότε που ήμουν κουτάβι.
Χρειάζομαι περισσότερο ύπνο, λιγότερη έκθεση στις αντίξοες καιρικές συνθήκες, να βρίσκομαι μακριά από τα ρεύματα και την υπερβολική ζέστη, να πηγαίνουμε στον γιατρό τουλάχιστον κάθε δίμηνο για μια προληπτική εξέταση (και κάθε φορά που βλέπεις κάτι ανησυχητικό), περισσότερες και πιο σύντομες βόλτες (γιατί εμείς οι γέροι κατουριόμαστε συχνότερα, ξέρεις) και κυρίως: να εξηγήσεις στα παιδιά σου ότι είμαι πλέον παππούς ή γιαγιά και πρέπει να καταλάβουν ότι δεν αντέχω πολλή ταλαιπωρία.
Πρόσεξε όμως. Ο,τι σου αφαιρέσω από το άγριο παιχνίδι στο οποίο σε είχα συνηθίσει θα στο επιστρέψω, και με το παραπάνω, με την τρυφερότητα που κάθε πλάσμα εκτείνει προς τον μοναδικό, έμπιστο κηδεμόνα και προστάτη του.
Μοντέλο: Όλια
