Την Κυριακή 27 Ιανουαρίου έγινε η κηδεία του Θέμου Αναστασιάδη στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Ελευθερώτρια στην Κηφισιά σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και πένθους.
Η εξόδιος ακολουθία εψάλη το μεσημέρι από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ενώ η ταφή του έγινε στον Κότρωνα Λακωνίας στον τόπο που λάτρευε και επισκεπτόταν κάθε χρόνο.
Εκτός από την αγαπημένη του οικογένεια η οποία ήταν συντετριμμένη το παρών έδωσαν φίλοι, συγγενείς και άνθρωποι από τον καλλιτεχνικό, επιχειρηματικό, πολιτικό και αθλητικό χώρο που αγαπούσαν και εκτιμούσαν τόσο τον άνθρωπο όσο και τον επαγγελματία Θέμο Αναστασιάδη.
Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν ο θεράπων ιατρός του εκδότη και δημοσιογράφου ο οποίος βρισκόταν στο πλάι του στον άνισο αγώνα που έδινε για ενάμιση χρόνο.
Ο Αθανάσιος Παπανικολάου εκφώνησε έναν επικήδειο λόγο για τον άνθρωπο που εκείνος γνώρισε και έζησε στη Ζυρίχη. Ειδική μνεία έκανε ο θεράπων ιατρός στη σύζυγο του Θέμου, Βασιλική και στα τρία του παιδιά.
Αναλυτικά:
«Ονομάζομαι Αθανάσιος Παπανικολάου και είμαι γιατρός. Δεν θα σας πω για τον Θέμο όπως τον γνωρίσατε και τον αγαπήσατε όλοι. Θα σας πω για τον Θέμο όπως τον γνώρισα εγώ και δεν τον γνώρισε κανένας άλλος.
Η γνωριμία μας ξεκίνησε με την δική του μεγάλη μάχη. «Πάρε και αυτόν τον ασθενή, ένας τουρίστας από Ελλάδα είναι, έχετε και το ίδιο όνομα».
– «Τι σχέση έχει το Αθανάσιος με το Θεμιστοκλής»;
Η συνάντησή μας σηματοδότησε μια δύσκολη πορεία. Μέσω αυτής όμως διαμορφώθηκε μεταξύ μας μια πολύ ιδιαίτερη φιλία. Μία σχέση ασύλληπτης αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που ξεπερνά εννοιολογικά την σχέση ιατρού-ασθενή και μοιάζει περισσότερο με αυτήν της οικογένειας. Υπάρχουν στη ζωή τέτοιου είδους βιωματικές εμπειρίες που μπορούν να προσδώσουν στον χρόνο τόσο τρομακτικά διασταλτικό χαρακτήρα, ώστε στιγμές και δευτερόλεπτα να γίνονται αιώνες.
Ο Θέμος ήταν πάντα μαχητής, αυτό είναι γνωστό σε όλους σας. Καμία άλλη μάχη όμως δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν. Η τιτάνια μάχη για τη ζωή. Ο Θέμος λάτρευε τη ζωή. Κανένας μας δεν αναλογίζεται πόσο πολύτιμη είναι – ακόμα και η επιστήμη της Ιατρικής μπορεί κάποιες φορές να αποδομεί τέτοιες ιερές έννοιες.
Ακόμα και σε συνθήκες αδιανόητες για τα ανθρώπινα όρια ο Θέμος δεν σταματούσε να γράφει.
Ο Θέμος μου δίδαξε την ιερότητα της ζωής, μέσα από το φάσμα του θανάτου. Μέσα από το πείσμα και το θάρρος, μέσα από τον σαρκασμό και το χιούμορ και μέσα από βλέμματα, στα οποία η μόνη απάντηση είναι η σιωπή.
Ο Θέμος λάτρευε τη θαυμάσια οικογένειά του. «Περιμένω να δω την Βασιλική το πρωί… για να βεβαιωθώ ό,τι ζω».
Είναι ανώφελο να προσπαθήσει κανείς να προσεγγίσει με λόγια την αγάπη του Θέμου για εσένα, Βασιλική. Το μόνο ίσως που μπορώ να πω ό,τι ανακάλυψα, σε αυτή την προσπάθεια, είναι ότι είναι η ίδια και για τον καθένα σας, Αλίκη, Βύρωνα, Φιλιώ. Και για εσένα, Νταϊάνα, που ήσουν συνέχεια κοντά του.
Και αν δεν μπορεί ο Θέμος να είναι κοντά σας για όσο θα θέλατε, για να του δείξετε πόσα μπορείτε να καταφέρετε, πρέπει να ξέρετε ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Κι ό,τι η παρουσία του, από ένα υπερβατικό επίπεδο, θα παρακολουθεί και θα συντροφεύει τα επόμενά σας μικρά και μεγάλα βήματα.
Δεν υπάρχει όμως τρόπος να απαλύνει κανείς τον πόνο της απώλειας αυτές τις στιγμές. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτός ο χρόνος που περνάει και τα γιατρεύει όλα;
Όχι ακριβώς… Κάθε φορά θα θυμόμαστε τον Θέμο, όσος χρόνος κι αν περάσει και θα μας κυριεύει η συγκίνηση. Μαζί όμως θα γεμίζει ο νους μας με τις όμορφες αναμνήσεις, το γέλιο, τα αστεία του, το διαπεραστικό και διορατικό του βλέμμα. Τον καυστικότατο λόγο του. Μαζί με τη συγκίνηση όμως, θα έρχεται και ένα μικρό χαμόγελο, για τον Θέμο που μας δίδαξε τόσα πολλά όλους. Τον Θέμο που έγραψε και άφησε ιστορία».