Για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας
Μια αποκάλυψη γιγάντων έγινε για τον κορυφαίο τραγουδιστή, Δημήτρη Μητροπάνο, και το μεγάλο μυστικό που κρατούσε τόσα χρόνια κρυμμένο!
Για την ακρίβεια δημοσίευμα της εφημερίδας Espresso φέρνει μετά από 27 χρόνια στο φως της δημοσιότητας το μεγαλείο της ψυχής του!
“Ο Μητροπάνος έφτιαξε το μνήμα του πατέρα μου, Γιώργου Ζαμπέτα και ζήτησε από τη μάνα μου να μην το μάθει κανείς. Δεν το ήξερε ούτε η οικογένεια του Δημήτρη. Μεταξύ τους είχαν μια σχέση πατέρα – γιου”
Η κόρη του Γιώργου Ζαμπέτα, Καίτη αποκάλυψε πως ο Δημήτρης Μητροπάνος έδωσε τότε 1.000.000 δραχμές για τον τάφο του μεγαλοσυνθέτη. Ήθελε να δημιουργήσει ένα μνημείο αντάξιο της μουσικής αξίας του Ζαμπέτα και τα κατάφερε!
“Δεν θέλω να το μάθει κανείς, αυτό θα είναι το μυστικό μας!” Είχε δηλώσει τότε ο τραγουδιστής!
Ποια είναι η Ρόζα που έγινε ύμνος από το Δημήτρη Μητροπάνο; Η άγνωστη ιστορία…
Η μουσική αφορά την αίσθηση της ακοής, αλλά εμένα προσωπικά μου άνοιξε τα μάτια. Για χρόνια βυθισμένος στο απόλυτο σκοτάδι, ακούγοντας, ότι επιτάσσει η μόδα και οι δισκογραφικές, νόμιζα πως η μουσική είναι μία, ίδια, απλά νότες. Και όμως δεν είναι.
Όταν στο δρόμο μου ήρθε η μουσική που άκουγε κάποιος άλλος, κατάλαβα τη διαφορά ανάμεσα σε ένα τραγούδι που θα χάθει, όταν κλείσεις το ραδιόφωνο, και σε ένα τραγούδι που θα σε σημαδέψει, θα σε ακολουθεί παντού, που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις, που θα αυξήσει τους σφυγμούς σου. Η μουσική είναι έρωτας, πάθος, είναι το παυσίπονο σου. σε δύσκολες στιγμές, το καταφύγιο σου.
Τρία αγαπημένα πρόσωπα, και ένα ιστορικό bar, στη Θεσσαλονίκη με μυούν σε μια φωνή που δεν ξεχνώ, ακόμα και αν έχει σωπάσει 4 χρόνια τώρα. Οι πρώτες νότες από ενα πιάνο, σταματούν το χρόνο, χάνω την επαφή με τους γύρω μου, ο ρυθμός του ξεσηκώνει το κόσμο, γύρω μου παίρνουν θέση να χορεψούν ζειμπέκικο. Ζειμπέκικο χωρίς μπουζούκι αναρωτιέμαι. Κάθε στίχος του τραγουδιού, και μια δήλωση ζωής, κάθε νότα χτύπημα στη πλάτη, να πάρω μέρος στη γιορτή που έχει στηθεί γύρω μου.
Η ”Ρόζα” είναι το τιμώμενο πρόσωπο στο μαγαζί, και όλοι την αποθεώνουν. ”Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία, πως η ιστορία γίνεται σιωπή”. Το τραγούδι θα μείνει για πάντα, το ίδιο και οι δημιουργοί του, ας μείνει όμως και η ιστορία πίσω από αυτό.
Το 1976 ο Άλκης Αλκαίος στέλνει ένα ποίημα στο Θάνο Μικρούτσικο. Ο συνθέτης εκστασιασμένος, το ντύνει με μουσική αμέσως. Η ώρα είναι όμως περασμένη, και ο συνθέτης αποσυνδέει το πιάνο από τα μηχανήματα, για να μην ενοχλήσει τους γέιτονες. Που να ήξερε πόσες φορές θα ακουγόταν στη διαπασών, και δεν θα ενοχλούσε κανένα. Το αποτέλεσμα της ηχογράφησης δεν είναι το επιθυμητό, και έτσι σε όσους καλλιτέχνες παρουσιάζεται, απορρίπτεται. Το τραγούδι μένει σε ένα συρτάρι. Δεν είναι η ώρα του ακόμα να ταξιδέψει.
20 χρόνια μετά ο Δημήτρης Μητροπάνος αποφασίζει να κάνει στροφή στη καριέρα του, και να τραγουδήσει κάτι διαφορετικό. Ο Ηλίας Μπενέτος, παραγωγός του, κλείνει ένα ραντεβού ανάμεσα στο Μητροπάνο και το Θάνο Μικρούτσικο. Αποφασίζουν να συνεργαστούν, και τη τελευταία στιγμή ακούν τη ”Ρόζα”. Όποιος δεν πιστεύει στη μοίρα, ας το ξανασκεφτεί. Το ηχογραφούν, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου φέρνει σεισμό στο στούντιο ηχογραφήσεως, τα λόγια ψυχής του Άλκη Αλκαίου εισιτήριο για ένα προσωπικό ταξίδι σε άλλη διάσταση, η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου βενζίνη σε πυρκαγιά. Στο στούντιο γιορτάζουν σαν να κερδίσαμε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού. Ξέρουν τι έχουν δημιουργήσει, ξέρουν πως περάσανε στην αιωνιότητα.
Για την ιστορία η Ρόζα, είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η κορυφαία αγωνίστρια, που βασανίστηκε και εκτελέστηκε.
Διαβάστε επίσης