Η 14η Αυγούστου 2005 ήταν η πιο εφιαλτική μέρα στη ζωή όλης της οικογένειας. Στο λόφο του Γραμματικού στην Αττική, ανάμεσα στα 121 θύματα της τραγωδίας του αεροπλάνου της «Ήλιος», ήταν ο γιος της Αντώνης Αντωνίου, 39 ετών, η νύμφη της, Μαρία, 36 ετών και τα εγγονάκια της, Χρίστος, 9 ετών και Χριστίνα, 6 ετών.
Την ημέρα που ο ήλιος της χαράς έσβησε για δεκάδες οικογένειες άρχισε και η συγκλονιστική ιστορία της Ελλάδας Αντωνίου. Δεκατρία χρόνια μετά από εκείνο το φοβερό γεγονός που καρφώθηκε στις ψυχές ολονών μας, η Ελλάδα Αντωνίου, είναι το πιο συγκλονιστικό ζωντανό παράδειγμα ανθρώπου-συμβόλου του πόνου, που προκάλεσε στις οικογένειες των θυμάτων η απώλεια τόσων αγαπημένων ανθρώπων.
«Η γυναίκα μου σωματικά είναι στη γη, αλλά ψυχικά και συναισθηματικά είναι με τους αγγέλους, για να είναι κοντά στα πολυαγαπημένα μας παιδιά, που τα χάσαμε και τα λατρευτά μας εγγόνια που δεν περνά λεπτό που να μην τα σκεφτόμαστε και να κλαίμε το χαμό τους», μας λέγει ο σύζυγός της ο Χρίστος.
Έτσι απλά, καρτερικά περιγράφει το άγνωστο για τους πολλούς δράμα της συζύγου του, «που έγινε η ερινύα που κυνηγά εκείνους που θα ήθελαν να ξεχαστεί αυτή η τραγωδία, που έφταιξαν και τελικά δεν πλήρωσαν…».
Τι να πεις σ’ έναν πονεμένο γονιό, σύζυγο και παππού, που η μόνη χαρά και κουράγιο πια στη ζωή του, είναι η εγγονούλα που του χάρισαν η κόρη του Εύη και ο γαμπρός του Σάββας; Η Μαρία-Χριστίνα που φέρει ως δεύτερο όνομα, το όνομα της αδικοχαμένης της ξαδελφούλας, που σήμερα θα ήταν 19 ετών.
Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία της κ. Ελλάδας στο Παραλίμνι, που γίνεται επίκαιρη κάθε Αύγουστο, μα που δεν σταμάτησε να γράφεται με πόνο και δάκρυ, ούτε για δευτερόλεπτο, αμέσως μετά την τραγωδία. Αυτή η γυναίκα ήταν, μέχρι τις 14 Αυγούστου 2005, ένα ζωντανό κύτταρο στα κοινά του Παραλιμνίου. Μορφωμένη, αλλά κυρίως προικισμένη με μια ευαίσθητη καρδιά που βοηθούσε και συμπαραστεκόταν στον κάθε συνάνθρωπό της.
Η κυρία Ελλάδα δεν σταμάτησε ποτέ να θρηνεί τον χαμό των αγαπημένων της προσώπων. Έκλαιγε συνέχεια και ρωτούσε «γιατί;». Αυτό γινόταν τα πρώτα πέντε χρόνια, διάστημα στο οποίο η ψυχική της διάθεση άλλαζε σταδιακά, ριζικά.
Ο οργανισμός της αντιδρούσε με ένα σπάνιο μεν τρόπο, αλλά γεμάτο αγάπη και πόνο, για τα χαμένα της πρόσωπα. Και πριν από τρία περίπου χρόνια, η κ. Ελλάδα σταμάτησε και να κλαίει και να μας μιλά. «Έγινε ζωντανή νεκρή», λέει ο σύζυγος της. Ο πόνος και η πίκρα για την απώλεια των τεσσάρων της αγαπημένων προσώπων που δεν ξαναδιάβηκαν ποτέ το κατώφλι του σπιτιού της, τη «σκότωσαν την Ελλάδα μου», επαναλαμβάνει ο κ. Χρίστος.
