Μια χαροκαμένη μάνα στο Δικαστήριο, μαυροφορημένη που κρατούσε αγκαλιά την φωτογραφία του γιου της… Ο πόνος ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπο της και λες και δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από το καταραμένο ξημέρωμα που σκοτώθηκε ο γιος της σε θανατηφόρο δυστύχημα…
Αυτή η φιγούρα, της κ. Κούλας Καραπατέα, είναι αυτή που μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό από τότε που την γνώρισα στις δικαστικές αίθουσες, όπου ανέμενε και πάλευε για την απονομή Δικαιοσύνης.
Πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια από τότε που άτυχος Πέτρος προστέθηκε στην μαύρη λίστα των θυμάτων της ασφάλτου. Ένα παιδί μόλις 26 ετών, γεμάτο όνειρα, τα οποία έμελλε να σβήσουν με τον πιο τραγικό τρόπο.
Για την μητέρα του, ο χρόνος σταμάτησε το ξημέρωμα της 21η Σεπτεμβρίου 2013. Άλλη μια μάνα που χάνει το παιδί της σε τροχαίο δυστύχημα και προσπαθεί μάταια να επουλώσει τις πληγές της. Για του νεαρούς ο θάνατος των γονιών τους είναι απώλεια του παρόντος. Για τους γονείς, ο θάνατος των παιδιών τους είναι η απώλεια του μέλλοντος!
Στα πλαίσια του αφιερώματος του REPORTER για τις ψυχές που χάθηκαν στην άσφαλτο, η μητέρα του αδικοχαμένου Πέτρου, Κούλα Καραπατέα, ανοίγει την καρδιά της και μας μιλά για τον δικό της Γολγοθά.
Η καταραμένη μέρα…
«Ξημέρωνε η 21η Σεπτεμβρίου 2013… 5:10 το πρωί κτυπά το τηλέφωνο από την Αστυνομία και με ρωτά αν είμαι η μητέρα το Σεμπάστιαν Πέτρου Καραπατέα. Απαντώ ναι, και ρωτώ τι συμβαίνει. Μου λέει ότι ο γιος μου είχε ένα δυστύχημα κι έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο. Ρωτώ αν το παιδί μου είναι ζωντανό και μου λέει ότι είναι σοβαρά και να πάω να μιλήσω με το γιατρό.
Μέσα μου ήξερα τι έγινε, αλλά και πάλι είχα ελπίδες. Σε 5΄λεπτά είμαστε με τον άντρα μου στις πρώτες βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Ο γιατρός μας είπε να καθίσουμε να μιλήσουμε, αλλά δεν ήθελα. Ζήτησα να με πάρει κατευθείαν κοντά στο παιδί μου.
Είδα τον λεβέντη μου, το δικό μου το παιδί, ξαπλωμένο πάνω σε ένα κρεβάτι, με τα μάτια κλειστά και το πιο όμορφο χαμόγελο στα χείλη. Όχι, δεν μπορούσε να ήταν νεκρός. Προσπάθησα να τον ξυπνήσω, να τον σηκώσω, αλλά ήταν αδύνατο. Ζητούσα από άλλους που πηγαινοερχόντουσαν εκεί να με βοηθήσουν να τον ξυπνήσω, αλλά με κοίταζαν σαν να ήμουν τρελή. Έμεναν παγωμένοι, κι απλά με κοίταζαν.
Το παιδί μου είχε φύγει… Γιατί ένας ασυνείδητος, επικίνδυνος, αλαζόνας, εγωιστής οδηγός τον είχε σκοτώσει. Ο Σεμπάστιαν Πέτρος, με την αγαπημένη του Vespa ακολουθώντας ευθεία πορεία στην οδό Πεντέλης, στο Στρόβολο, κατευθυνόταν προς το σπίτι του. Ο άλλος που προκάλεσε το τροχαίο έγκλημα έβγαινε από πάροδο, και παραβιάζοντας τον Κ.Ο.Κ του ανέκοψε την πορεία, τον κτύπησε και τον σκότωσε και μάλιστα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, σύμφωνα με την πορεία του δολοφονικού αυτοκινήτου.
Το παιδί μου ψυχομαχούσε στην άσφαλτο και στη σκηνή του δυστυχήματος είχαν φθάσει οι δικοί του εμπλεκόμενου οδηγού και ο δικηγόρος του. Μετά από αρκετά λεπτά (20΄) έφθασε ασθενοφόρο και η Αστυνομία.
Ο Σεμπάστιαν Πέτρος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στο οδόστρωμα. Το σημείο εκείνο του τροχαίου εγκλήματος, έχει πολλά να διηγηθεί. Η 21η του Σεπτέμβρη είναι μια μέρα καταραμένη. Ο γιος μου ήταν μόνο 26 χρονών. Τον επόμενο μήνα, 29 του Οκτώβρη, θα γινόταν 27. Είχε τελειώσει το Grammar School, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στις Δυνάμεις Καταδρομών, τέλειωσε τις σπουδές του στην Οξφόρδη και διψούσε για ζωή. Ζωή του η φύση, οι καταδύσεις και η αναρρίχηση.
Πάω πίσω στο νοσοκομείο πάλι. Εκεί σταμάτησε κι η δική μας ζωή. Μέσα σε λίγη ώρα το νοσοκομείο γέμισε από γνωστούς, συγγενείς, φίλους, φίλους του Πέτρου. Κανένας δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Έβλεπες μόνο δάκρυα να ποτίζουν το πάτωμα. Πόνος, θλίψη, σπαραγμός. Λόγια δεν υπήρχαν. Εγώ δεν έβλεπα πια, δεν άκουα, δεν επικοινωνούσα. Δεν ειδοποίησα κανέναν, ούτε καν τα άλλα μου παιδιά. Το έκανε ο άντρας μου, κάποιος έπρεπε να το κάνει. Εγώ δεν ήμουν πια ζωντανή. Καθόμουν δίπλα στο παιδί μου και περίμενα το θαύμα κι ακόμα το περιμένω. Άκουα βήματα, ομιλίες και σκεφτόμουν «μα τι κάνουν όλοι αυτοί; Ακόμα δεν εκατάλαβαν ότι η ζωή ετέλειωσε;»
«Ζεις, αλλά δεν υπάρχεις…»
«Με ρωτάτε πόσο σκληρό είναι μια μάνα να χάνει το παιδί της. Σίγουρα αυτή είναι η κόλαση. Κι αν υπάρχει άλλη, δεν θα είναι χειρότερη από αυτή. Ζεις αλλά δεν υπάρχεις. Μένει ένα απέραντο κενό κι ένα σκοτάδι. Το παιδί είναι πολύ περισσότερα απ’ ότι ο ήλιος και το φεγγάρι μαζί. Λόγια να περιγράψω τον ατέλειωτο αυτόν πόνο δεν υπάρχουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ reporter.com.cy