Πάντα είχαν προβλήματα αλλά το 1993 βίωσαν την μεγαλύτερη τραγωδία. Έχασαν τον αδελφό τους, ήταν μόλις 27 ετών.
Δεν έκαναν ποτέ δική τους οικογένεια και όχι επειδή το επέλεξαν. Δεν υπήρξαν ποτέ ευτυχισμένοι και δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ κανένα τους όνειρο. Πάντα είχαν προβλήματα αλλά το 1993 βίωσαν την μεγαλύτερη τραγωδία. Έχασαν τον αδελφό τους, ήταν μόλις 27 ετών.
Από τότε η υγεία των γονιών τους πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και μερικά χρόνια αργότερα, έφυγαν και οι δυο από τη ζωή.
Τα τρία αδέλφια έμειναν μόνα τους και σήμερα, πέρα από τα σοβαρά προβλήματα υγείας που έχουν να αντιμετωπίσουν, ήρθε να προστεθεί και το οικονομικό που τους έχει κάνει ακόμα δυσκολότερη τη ζωή. Πρόκειται πραγματικά για μια πολύ λυπητερή εικόνα…Τρία αδέλφια ζουν στο ίδιο σπίτι με ένα σωρό προβλήματα. Είναι πολύ πληγωμένοι και απογοητευμένοι. Η ζωή αλλά και οι άνθρωποι δεν τους έδειξαν καθόλου αγάπη…
Η μεγαλύτερη αδελφή τους, Μαρία Φωτίου, αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στην Άχνα στις 28/8/1962 και ήμασταν τέσσερα αδέλφια. Οι γονείς μας ήταν εργάτες, δούλευαν μέρα και νύχτα στα χωράφια των συγχωριανών μας. Ποτέ δεν θυμάμαι να είχαμε καθίσει όλοι μαζί στο τραπέζι για να φάμε και να μιλήσουμε. Οι καημένοι, δούλευαν σκληρά για να μας μεγαλώσουν.
Σε ηλικία 15 ετών άρχισα και εγώ να δουλεύω μαζί τους. Η αδελφή μου η Ανδρούλα, αφού τελείωσε το Λύκειο, έπιασε δουλειά σε βιομηχανία ένδυσης. Ο Ηλίας και ο Αντώνης, δούλευαν στις οικοδομές. Είχαμε και τότε προβλήματα αλλά όχι τόσο σοβαρά. Δεν παραπονιόμασταν όμως για τίποτα. Τα μικρά και ασήμαντα για τους άλλους πράγματα, εμάς μας πρόσφεραν χαρά και όλοι μαζί παλεύαμε για το καλύτερο.
Το 1990 η ζωή μας άλλαξε προς το χειρότερο…
Άρχισαν τα προβλήματα και είχαμε καθημερινά ένα σωρό δυσκολίες να αντιμετωπίσουμε. Τίποτα δεν πήγαινε καλά. Πρώτα αρρώστησε βαριά ο μικρότερος αδελφός μας, ο Αντώνης. Ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ στα νοσοκομεία και δεν έγινε ποτέ καλά. Σήμερα υποφέρει από πολλές αρρώστιες. Αντιμετωπίζει και σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια του, τα αυτιά του αλλά και με το ένα του πόδι, είναι σχεδόν πάντα γεμάτο πληγές. Το άλλο το γλυτώσαμε με χειρουργική επέμβαση.
Το 1993 χάσαμε τον αδελφό μας τον Ηλία…
Ήταν απόγευμα Σαββάτου και ο Ηλίας δούλευε στα χωράφια, φύτευε πατάτες. Κάποια στιγμή άρχισαν το φόρτωμα. Όταν φόρτωσαν όλες τις πατάτες στο φορτηγό, ανέβηκε για να τις σκεπάσει. Δεν πρόσεξε όμως και έπεσε, με αποτέλεσμα να χτυπήσει στο κεφάλι. Τον μετέφεραν αμέσως στο νοσοκομείο και το βράδυ πήγαμε όλοι μαζί να τον δούμε. Φαινόταν μια χαρά. Πειστήκαμε πως ήταν καλά και περιμέναμε πως την επόμενη μέρα θα έπαιρνε εξιτήριο. Κάναμε λάθος…
Δυστυχώς ο αδελφός μας το μεσημέρι της Κυριακής έφυγε από τη ζωή. Ο αδελφός μας σε ηλικία 27 ετών, άφησε για πάντα ότι τον έδενε σε αυτή τη γη και έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Από τότε δεν γελάσαμε ποτέ ξανά. Μαζί με τον Ηλία έφυγαν και τα χαμόγελα μας αλλά και κάθε είδος χαράς.
Η μητέρα μου αρρώστησε βαριά, η αδύνατη πλέον καρδιά της, η πίεση και ο σακχαρώδης διαβήτης, ήταν πάρα πολλά για να αντέξει. Μετά από τέσσερα χρόνια την χάσαμε.
Η ζωή μας έγινε ακόμα πιο δύσκολη… Από το σπίτι στο νοσοκομείο και από το νοσοκομείο στο κοιμητήριο. Δυστυχώς, πριν μερικά χρόνια έφυγε και ο πατέρας μας από τη ζωή και μείναμε πια μόνο οι τρεις μας.
Εμένα κάποια στιγμή με σταμάτησαν από τη δουλειά και όσο και αν προσπάθησα δεν βρήκα κάπου αλλού. Μετά όμως από λίγο καιρό, άρχισαν και τα δικά μου προβλήματα υγείας. Αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα με το πόδι μου με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορώ να περπατήσω κανονικά.
Δεν έχουμε κάνει οικογένεια, δεν έχουμε παιδιά. Κάτι βέβαια που δεν επιλέξαμε εμείς, η τύχη τα έφερε έτσι. Έχει μόνο ο ένας τον άλλον και ξέρουμε πως δεν υπάρχει καμία μαγική φόρμουλα που θα μπορέσει να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε πιο εύκολα αυτές τις καταστάσεις.
Η ζωή μας σήμερα…
Ο Αντώνης μας είναι πολύ βαριά άρρωστος. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια υποφέρει και από κατάθλιψη. Τις περισσότερες ώρες τις μέρας είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι και δεν μπορεί μόνος του να φροντίζει τον εαυτό του. Η Ανδρούλα μας φροντίζει και τους δυο.
Ο Αντώνης παίρνει επίδομα αναπηρίας όπως και εγώ, της Ανδρούλας όμως της έκοψαν το Ε.Ε.Ε (Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα) εδώ και ένα χρόνο περίπου. Δυσκολευόμαστε πάρα πολύ… Έχουμε στείλει όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά αλλά δυστυχώς δεν πήραμε καμιά απάντηση ακόμα. Στεναχωριόμαστε και όσο και αν προσπαθούμε, κανείς δεν μας ακούει…
Μας πληγώνει επίσης και το γεγονός ότι ποτέ και κανένας δεν ρώτησε τι κάνουμε, πως ζούμε. Κανείς δεν μας χτύπησε τη πόρτα να μας ρωτήσει αν είμαστε καλά, αν χρειαζόμαστε κάτι. Νιώθουμε πολύ μόνοι…».
Διαβάστε επίσης