«Ταυτόχρονα, και η συγκεκριμένη Λειτουργός του Γραφείου Ευημερίας που ήταν υπεύθυνη τότε για την παραπονούμενη φαίνεται να μην επιτέλεσε το καθήκον της ως έπρεπε. Σε αυτού του είδους τις υποθέσεις πρέπει η πολιτεία μέσω της Νομικής Υπηρεσίας να διώκει για τις ενέργειες ή τις παραλείψεις τους το σύνολο των ατόμων που επέδειξαν μια ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά έναντι αθώων παιδιών ώστε και το Δικαστήριο να έχει ενώπιον του την ολοκληρωμένη εικόνα για να επιτελέσει ορθά και δίκαια το ιδιαιτέρως δύσκολο στις περιπτώσεις αυτές έργο του».
Η πιο πάνω κατάληξη καταγράφεται σε απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου που επικύρωσε την ποινή κατά του ιερέα, που καταδικάστηκε για τις άσεμνες επιθέσεις τους σε βάρος της θετής του κόρης, Έλενας Φραντζή, η οποία στις 24 Μαρτίου 2018, σε ηλικία 29 ετών, «έφυγε» μόνη και αβοήθητη για το μεγάλο ταξίδι. Μια νεαρή που στη ζωή ήταν μόνη, μα μετά το θάνατο της, όλοι στάθηκαν στο πλευρό της.
Ο θάνατος της Έλενας Φραντζή ξεσήκωσε τη κοινή γνώμη ,η οποία έστησε στο τοίχο τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους, που στάθηκαν ανήμπορες να την στηρίξουν και να την βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια της, αφήνοντας την στο έλεος της μοίρας της.
Εξου και τα όσα καταγράφονται στην απόφαση του Δικαστηρίου, το οποίο μίλησε για αδιαφορία από πλευράς Γραφείου Ευημερίας, ενώ δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι δεν έγιναν οποιεσδήποτε ενέργειες εναντίον της λειτουργού που παρακολουθούσε την άτυχη Έλενα.
«Η Έλενα δεν είχε μιλήσει στην λειτουργό του Γραφείο Ευημερίας καθώς δεν είχε εμπιστοσύνη αφού σπάνια την επισκεπτόταν στο σπίτι της, ενώ ήταν αδιάφορη ως προς την πραγματική της ευημερία {…..} . Νοιώθοντας αυτή την αδιαφορία από τη λειτουργό, δεν μπόρεσε να της πει ούτε για τις άσεμνες παρενοχλήσεις. {……} Ούτε κάποια συγκεκριμένη ενέργεια φαίνεται να λήφθηκε εναντίον της Λειτουργού ή των Λειτουργών του Γραφείου Ευημερίας που ουσιαστικά αδιαφορούσαν για την ευημερία της παραπονούμενης».
Ενάμιση χρόνο μετά, άλλο ένα θύμα του συστήματος, όπως και η Έλενα Φραντζή, φεύγει από τη ζωή με τραγικό τρόπο. Θύμα αυτή τη φορά ένα 14χρονο αγόρι, το οποίο προέβη σε απονενοημένη πράξη, πίσω από την οποία κρύφτηκαν αρκετοί που θα έπρεπε να δώσουν εξηγήσεις, επικαλούμενοι σχετικούς κανονισμούς, προς αποφυγή φαινομένων μιμητισμού.
Και ποιοι μιλάνε για μιμητισμό; Αυτό που «μιμήθηκαν» ενέργειες και παραλήψεις που παραπέμπουν στην υπόθεση της Έλενας Φραντζή. Που φαίνεται το πάθημα να μην έγινε μάθημα… Αυτοί που πάλι ψάχνουν για ευθύνες, πάνω από τα πτώματα. Λες και εάν εντοπιστούν και θα αποδοθούν ευθύνες, θα έρθει πίσω είτε η Έλενα, είτε ο 14χρονος… Τουλάχιστον, εάν εντοπιστούν τα λάθη να αποδοθούν ευθύνες, προς αποφυγή του επόμενου θύματος, ενός σαθρού συστήματος. Μα τα ίδια λέγαμε και ενάμιση χρόνο πριν, μετά το θάνατο της Έλενας… Και πάλι ξανά από την αρχή…
Όπως και για την Έλενα, έτσι και για τον 14χρονο, όλοι γνώριζαν… Οι συνθήκες διαβίωσης του 14χρονου, στην Κύπρο του 21ου αιώνα, γνωστές στις υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας. «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, βρίσκαμε την άρνηση της οικογένειας», η απάντηση των αρμοδίων που φαίνεται πως σήκωσαν τα χέρια τα ψηλά, μέχρι που ο θάνατος του 14χρονου και η δημοσιότητα που δόθηκε, τους ταρακούνησε.
Και εκεί που έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι και πως ήταν δεμένα τα χέρια τους, αναδιπλώθηκαν και απομάκρυναν τελικά τα δύο μικρότερα αδέλφια από την οικογένεια, αφού όπως φαίνεται έκριναν πως δεν ήταν κατάλληλο το περιβάλλον διαβίωσης τους. Τραγική ειρωνεία όμως αποτελεί πως οι συνθήκες διαβίωσης τους δεν άλλαξαν από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό που άλλαξε τα δεδομένα ήταν ο θάνατος του 14χρονου, που ενδεχόμενος εάν ενεργούσαν διαφορετικά οι αρμόδιες υπηρεσίες, το παιδί αυτή τη στιγμή να βρισκόταν στη ζωή. Ένα παιδί που όπως προστάτευε τα μικρότερα αδέλφια του στη ζωή, με το θάνατο του, κατάφερε να τα προστατεύσει και τώρα…