Η συγκλονιστική μεταφορά με γλαφυρό τρόπο, μιας μέρας της Ρούλας στο ογκολογικό! Τα συναισθήματα θα σε καταβάλουν
Όπως και να προσπαθήσεις να παρουσιάσεις μια μέρα στο ογκολογικό δεν θα τα καταφέρεις καλύτερα από κάποιον που ζει στην καθημερινότητα του το ανάλογο γεγονός.
Η Ρούλα Γεωργιάδου το έκανε με τον καλύτερο τρόπο, τον πιο γλαφυρό και γεμάτο με αισθήματα και ειλικρίνεια, τρόπο.
Με μια μακροσκελή ανάρτηση της παρουσίασε την καθημερινότητα της… και συγκίνησε.
Διάβηκε και σήμερα το κατώφλι του ογκολογικού νευριασμένη. Με μούτρα κατεβασμένα από την ταλαιπωρία πριν μπεί.
Πήγε να πάρει παραπεμπτικό του ΓΕΣΥ έστω και αν είχε προκαθορισμένο ραντεβού. Δεν έβρισκε πάρκινγκ στο γιατρό της. Πάρκαρε σ ένα στενό δυο τετράγωνα πιο κάτω. Περπάτησε μέχρι το ιατρείο τον ανηφορικό δρομάκο. Ζέστη σκέφτηκε.. αν και Οκτώβρης. Πήρε το χαρτί και αυτή τη φορά κατηφόρισε προς το αμάξι.
Έβαλε μπρος και άνοιξε το ραδιόφωνο. Ήθελε να ακούσει μουσική. Αμ δε. Κάποιος καλεσμένος μιλούσε για να πει στο κόσμο να περπατήσουμε όλοι μαζί τη Κυριακή για τον καρκίνο. Ήρθε και έδεσε.
Σταμάτησε σ ένα φαρμακείο να πάρει θυροξίνες. Α της είπε ο γλυκός κυριούλης δεν το μάθατε; Ποιο να μάθω; Έλλειψη από παντού κυρία μου. Δεν ξέρουμε πότε θα μας φέρουν!!!! Καλά γιατί περιμένανε να εξαντληθούν και μετά να παραγγείλουν αφού χιλιάδες κόσμος τις χρειαζόμαστε; Που να ξέρω κυρία μου τι κάνουν. Εδώ δεν έχουμε εμβόλια τις θυροξίνες θα σκεφτόμαστε;
Έφυγε και από κει νευριασμένη και έτρεχε λιγουλάκι να προλάβει το ραντεβού της. Κακοδιάθετη ήδη. Ξαναδοκίμασε το ραδιόφωνο. Εδώ φάνηκε τυχερή: βάλτο τέρμα έλεγε το ρεφραίν και ψιλοφτιάχτηκε με τη μουσική και πρόλαβε να ακούσει και ένα Αδαμαντίδη: στη καρδιά σαν μαχαιριά…
Με τα λα λα λα έφτασε στο ογκολογικό. Εκεί άλλο δωράκι. Γεμάτο το πάρκινγκ του Αγ. Δημητρίου. Βάζει όπισθεν πάει για το Μακάρειο. Τα ίδια τίγκα. Ξανά όπισθεν. Ξανακατεβαίνει την λεωφόρο και πάει στο πάρκινγκ για τους καρκινοπαθής που ανοίγει με την καρτούλα. Η μπάρα σηκώθηκε αλλά ούτε για ποδήλατο δεν υπήρχε πάρκινγκ. Άρχισε να της ξεφεύγουν κάτι άσκημα μέσα από τα δόντια της. Έβρισε και το φχαριστήθηκε η ψυχή της. Το αυτοκίνητο άρχισε να ανεβάζει θερμοκρασίες το καημένο αφού ο λεβιές των ταχυτήτων όλο μπρος πίσω πήγαινε για 35 λ. Κάποτε βρήκε ένα πάρκινγκ πίσω από το γυμνάσιο της Ακρόπολης. Ξανά μανά ποδαρόδρομος ανηφόρισε προς τον τελικό προορισμό. Γι αυτό πέρασε ίσως το κατώφλι με άσχημη χαλασμένη διάθεση. Πήγε στη χαμογελαστή κοπέλα και υπέβαλε την χαρτούρα της.
Κουράστηκε. Πόσα χρόνια θα πρέπει να αντικρίζει τροχοκαθίσματα με ταλαιπωρημένους ανθρώπους; Πόσα πρόσωπα χλωμά, γκρι, χωρίς φρύδια και τσίνορα θα πρέπει να δει ακόμα; Πόσες φορές θα είναι ένας αριθμός στην οθόνη.
Τρόμαξε όταν είδε 40369. Την περασμένη φορά ήμασταν στις 39000. Πολύ γρήγορα τρέχει ο μαλάκας. Πηγαίνοντας προς την δεύτερη ρεσεψιόν αντίκρισε δυο φίλες της. Τη Ρένα και τη Μάρθα. Ένοιωσε μια λύτρωση. Το κέφι της επανήλθε και αγκαλιάστηκαν λες και είχαν reunion για καφέ. Γυναίκες και οι τρεις που δεν του χαρίστηκαν. Γέλασαν με την ψυχή τους λέγοντας η κάθε μια σε πιο εξεταστήριο θα πήγαιναν. Μια μια έπιαναν στα ειδικά δωμάτια. Σχετικά καλά και οι τρεις.
Πήραν τα φάρμακα τους, στραβομουτσούνιασαν, τρυπήθηκαν με τη σειρά και αγκαλιάστηκαν μέχρι την επόμενη φορά. Φεύγοντας κατηφόρισε πιο ήρεμα τη διαδρομή και παρηγορήθηκε στη σκέψη ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Χάρηκα που σας είδα φίλες μου. Μου φτιάξατε τη μέρα…
http://www.reporter.com.cy
Διαβάστε επίσης