HΞένια Καραγιάννη ήταν μόλις τριών ετών όταν χωρίστηκε από τη μητέρα της μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Την επόμενη φορά που είδε ξανά την μητέρα της ήταν 17 ετών. Η ιστορία της Ξένιας Καραγιάννη είναι ανάμεσα σε αυτές που περιλαμβάνονται στο νέο ντοκιμαντέρ του BBC, Βασίλισσες της Αμαθούσας, το οποίο πραγματεύεται τις ζωές πέντε γυναικών που μετανάστευσαν από την Κύπρο στο Μπέρμινγκαμ.
“Δεν είναι κάτι που μπορεί να περιγραφεί με λόγια, το να δώσεις ένα παιδί. Δεν είναι μόνο ο αντίκτυπος στη μητέρα μου, είναι και ο αντίκτυπος σε μένα. Νιώθω ότι μου έκλεψαν τα παιδικά μου χρόνια, όμως κατανοώ ότι το έκανε ως μια θυσία που έπρεπε να γίνει”.
Η Ξένια έχει ελάχιστες μνήμες από την τουρκική εισβολή του 1974. Γεννήθηκε στο Λονδίνο από Ε/κ γονείς και τρία χρόνια μετά, επέστρεψε στην Κύπρο μετά τον χωρισμό των γονιών της. Μαζί με τη μάνα της, ζούσαν με τη γιαγιά και τον παππού της στην Αμμόχωστο. Οι ζωές τους άλλαξαν για πάντα όταν η Τουρκία εισέβαλε στο βόρειο τμήμα της χώρας με αποτέλεσμα την προσφυγοποίηση χιλιάδων Κυπρίων.
Η οικογένεια τους ζούσε μετά την εισβολή σε καταυλισμό προσφύγων έξω από τη Λάρνακα. Εκεί έμειναν για αρκετούς μήνες. Όταν ο πατέρας της που ζούσε στο Ηνωμένο Βασίλειο την έψαξε μέσω του αδελφού της, άρχισε η προσπάθεια για να καταφέρει να την πάρει στη Βρετανία.
“Για το καλό σου”
“Η μητέρα μου δεν ήθελε να χωριστεί με μένα, όμως ήταν και για την ίδια πολύ δύσκολο. Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση να δώσεις το παιδί σου. Ο θείος μου ήταν αμετανόητος ότι ήταν για το καλό του παιδιού και ότι θα είχα καλύτερο μέλλον αν επέστρεφα στο Λονδίνο. Εν τέλει δεν ήταν έτσι τα πράγματα λόγω της έλλειψης επικοινωνίας. Χάσαμε επικοινωνία, κανένας δεν μιλούσε με κανένα. Δεν μπορούσες καν να στείλεις ένα γράμμα γιατί δεν είχαν μόνιμη κατοικία”, αναφέρει.
Τα όσα έζησε στην Κύπρο και ο χωρισμός της Ξένιας με τη μητέρα της μετά που επέστρεψε στην Αγγλία, είχαν τεράστιες συνέπειες στη ψυχοσύνθεση της ως παιδί.
“Είχα εφιάλτες τη νύχτα, ξυπνούσα ουρλιάζοντας. Αυτό το είχα για πάρα πολύ καιρό. Πάντα είχα απορία κατά πόσο όσα έβλεπα ήταν αλήθεια ή απλά εφιάλτες”, λέει στο BBC.
Στην ηλικία των 11 ετών, μετακόμισε στο Μπέρμινγκαμ με τον πατέρα της να αναλαμβάνει την επιχείρηση Fish and Chip στην οποία η Ξένια θα βοηθούσε από νεαρή ηλικία. Όλο αυτό το διάστημα μεγάλωνε χωρίς τη μητέρα της. Η ίδια λέει πως είχε ελάχιστες μνήμες από αυτή. Δεν της έδειχναν καμιά φωτογραφία, καθώς οι περισσότερες είχαν χαθεί στον πόλεμο.
Γράμμα από τη μάνα της
Το 1987 έλαβε ένα γράμμα. Ήταν το πρώτο από τη μητέρα της.
“Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν την φωτογραφία. Έβλεπα μια γυναίκα η οποία έμοιαζε πολύ με εμένα. Η ομοιότητα ήταν απίστευτη”, αναφέρει συγκλονισμένη.
Τον ίδιο χρόνο αργότερα επιστρέφει στην Κύπρο όπου ζει ακόμα η μητέρα της. Ήταν μια συναισθηματική επανασύνδεση.
“Με καλωσόρισε στο αεροδρόμιο μια οικογένεια που ποτέ δεν γνώρισα. Είναι μια μέρα που ποτέ δεν θα ξεχάσω”, τονίζει.
Καθώς μητέρα και κόρη άρχισαν να γνωρίζουν η μία την άλλη, ήταν μια γλυκόπικρη περίοδος για την Ξένια.
“Οι γιατροί έλεγαν ότι επειδή είχα τραυματιστεί από τις παιδικές μνήμες. Ένιωθα ότι την απογοήτευα που δεν μπορούσα να θυμηθώ. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο. Να λες στη μάνα σου ότι δεν την θυμάσαι. Ήταν πολύ επώδυνο”, λέει χαρακτηριστικά.
“Τα σπίτια, οι πόλεις και τα χωριά μας έχουν γίνει πόλη φάντασμα. Δεν μας επέτρεψαν ποτέ να πάμε πίσω και να δούμε εκεί που μεγαλώσαμε και εκεί που ζήσαμε ως παιδιά”, λέει καταλήγοντας η Ξένια.
alphanews.live
Διαβάστε επίσης