«Μια κοπέλα την βίασαν ομαδικά δεκατρείς και αναγκάστηκαν να την πάρουν σε κλινική, διότι αιμορραγούσε. Τρομερό έννεν; Μια άλλη κοπέλα, ήταν παρθένα και την βίασαν κατά τρόπο άγριο και πήγε να πνιγεί στη θάλασσα. Μόλις που την πρόλαβαν. Τρομερό έννεν; Αυτό που διηγήθηκε προχτές η Χριστίνα, σε σας. Τρομερό έννεν; Είναι όλες ιστορίες τραγικές», λέει με θυμό και σφίγγει τις γροθιές.
Συνεχίζει και το στομάχι δένεται κόμπο… Λέει ότι κάποιοι πελάτες είναι κτήνη. Τους χωρίζει σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που βρίσκουν απόλαυση στον αγοραίο έρωτα, στους βιαστές και στους βασανιστές.
Δεν τα λέει, επειδή έτσι άκουσε. Δεν είναι αυθαίρετα συμπεράσματα. Είναι στοιχεία, αδιάσειστα. Είναι οι φρικιαστικές ιστορίες γυναικών, που έγιναν έρμαιο στις ορέξεις αρρωστημένων μυαλών. Στην Κύπρο, “την καταραμένη νήσο”, όπως τη χαρακτήρισε σε άρθρο του, ένα γαλλικό περιοδικό, που έκανε έρευνα για την εμπορία προσώπων στη χώρα μας.
Είναι όλες αυτές οι ιστορίες, που οδήγησαν στη δημιουργία του Cyprus Stop Trafficking. Μιας οργάνωσης που συστάθηκε στη Γενεύη και συνέβαλε στη διάσωση εκατοντάδων θυμάτων εμπορίας προσώπων. Η επικεφαλής της, η Ανδρούλα Χριστοφίδου Henriques, αφιέρωσε την τελευταία δεκαετία της ζωής της σε αυτόν τον αγώνα. Και πέτυχε πολλά…
«Σιχαίνομαι το ούσσου να περάσουμε. Καταλαβαίνω, όμως, αυτούς που το λαλούν. Ξέρεις πόσες φορές μου είπαν “τι νεκατώννεσαι;” Ανακατώνουμαι. Λεν μου “τραβά τα ο οργανισμός σου”. Δεν ξέρω αν τα τραβά, αλλά πιστεύω ότι είναι καθήκον μου να ανακατώνομαι. Για να μεν ντρέπομαι που ζω», αναφέρει και συγκινείται….
Ποια είναι, αλήθεια, αυτή η δυναμική γυναίκα, που τα βάζει με όλους; Τι την μετέτρεψε σε προστάτιδα, των θυμάτων εμπορίας προσώπων; Σε μια συνέντευξη κατάθεση ψυχής στον REPORTER, η κ. Ανδρούλλα ξεδιπλώνει την ιστορία της και τις φρικτές ιστορίες εμπορίας προσώπων.
«Γεννήθηκα το 1936 στη Λευκωσία. Πρέπει να πω για την οικογένειά μου, επειδή παίζει μεγάλο ρόλο, από ποιαν οικογένεια βγαίνεις. Ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας μου, ήταν φτωχός, αλλά πανέξυπνος. Ήθελε να γίνει δάσκαλος. Ο πατέρας του, που δεν είχε χρήματα τον έβγαλε από το σχολείο και τον έβαλε να δουλεύει σε ένα νονό του, που ήταν έμπορος. Σύντομα, έκανε το δικό του κατάστημα. Τότε, μόλις άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα αντισυλληπτικά. Έτσι ο παππούς μου έκαμεν μόνο τέσσερα κοπελλούθκια. Τη μάνα μου και τρεις γιούδες. Ο παππούς μου, ήταν ο Χαρίλαος Σταυράκης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ reporter.com.cy