Η φωτογραφία από την κουρασμένη και θυμωμένη αναισθησιολόγο που έγινε viral
Κραυγή απόγνωσης από Ιταλίδα γιατρό για τον κορωνοϊό: «Αυτό είναι το πρόσωπό μου μετά από μια εφιαλτική βάρδια».
ΗΒίβιαν Περνικιάρο είναι Ιταλίδα γιατρός. Εργάζεται ως αναισθησιολόγος σε νοσοκομείο στη Γένοβα της Ιταλίας. Η κατάσταση με το κορωνοϊό στην Ιταλία παραμένει δραματική (10.149 κρούσματα, 631 κρούσματα), με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας να δοκιμάζει τα όρια των αντοχών του στην προσπάθειά του να περιθάλψει τους ασθενείς. Η μία εφημερία διαδέχεται την άλλη, με γιατρούς και νοσηλευτές να υπερβάλουν εαυτούς. Η Ιταλίδα γιατρός ανήρτησε ένα κείμενο στο Facebook, όπου δείχνει τη σκληρή πραγματικότητα των εργαζομένων στον τομέα της Υγείας. Κατάκοπη, άυπνη, με εμφανή τα σημάδια της υπεράνθρωπης προσπάθειας που καταβάλει για να σώσει ασθενείς με κορωνοϊό, απευθύνει έκκληση στους πολίτες να μείνουν στο σπίτι και να τηρήσουν την καραντίνα.
«Δεν χρειάζεται να δημοσιεύσω φωτογραφίες μου όπου είμαι καλοντυμένη και χαμογελαστή… Αυτό είναι το πρόσωπό μου στο τέλος μιας εφιαλτικής βάρδιας, εν μέσω αυτού του συναγερμού, πριν επιστρέψω στα παιδιά μου, με εμφανή ακόμα τα σημάδια της ολόσωμης φόρμας προστασίας και της μάσκας. Κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο με τις ώρες, χωρίς καν να μπορώ να πιω λίγο νερό ή απλώς να ξύσω τη μύτη μου, ώστε να διασωληνώσω και να βοηθήσω έναν ασθενή με τον ιό, πριν τον πάρω στην αίθουσα ανάνηψης, σε ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον. Κουρασμένη, νευριασμένη, θυμωμένη. Οπότε, δε με ενδιαφέρουν καθόλου οι ανοησίες σας και το πού πρέπει να πάτε… Μείνετε στο σπίτι, γ@μωτ%, μείνετε στο σπίτι!» γράφει οργισμένη.
Και προσθέτει: «Γιατί αν δεν καταλαβαίνετε αυτό που γίνεται και ότι από τον κορωνοϊό κάποιοι έχουν χάσει και τη ζωή τους, καταλάβετε τουλάχιστον ότι οι θέσεις στην εντατική τελειώνουν, οι αναισθησιολόγοι είναι πάντα οι ίδιοι. Τα τροχαία, τα καρδιακά, τα εγκεφαλικά κ.λπ. συνεχίζουν να υπάρχουν και εμείς είμαστε πάντα εδώ… Ευάλωτοι, εξαντλημένοι, αλλά που αντέχουμε και συνεχίζουμε με χαμηλωμένο το κεφάλι, μέχρι όσο αντέξουμε. Μετά, ίσως να γυρίσω στο σπίτι. Και δεν είμαστε ήρωες, κάνουμε τη δουλειά μας».
Διαβάστε επίσης