Τα μάτια τους βουρκώνουν όταν φέρνουν στη μνήμη τους, το τροχαίο ατύχημα που ενεπλάκησαν. Μιλούν και αισθάνεσαι ότι βιώνουν την κάθε στιγμή, από εκείνο το ατύχημα. Πέρασαν έντεκα χρόνια, μα οι μνήμες παραμένουν νωπές για την Κατερίνα και την Φανή, που μίλησαν στον REPORTER.
Στα δεκαοκτώ τους χρόνια, είχαν ένα τρομερό ατύχημα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας-Λάρνακας και γλίτωσαν από θαύμα. Σήμερα στα εικοσιεννέα τους χρόνια, λένε πως στάθηκαν τυχερές και κατάλαβαν ότι η ταχύτητα δεν χαρίζεται σε κανένα.
22 Δεκεμβρίου 2008… Η Κατερίνα Ανδρέου ξεκινά με το αυτοκίνητο της από τη Λακατάμια. Μετά από λίγο παραλαμβάνει τη φίλη της Φανή Σπύρου. Οι δύο κοπέλες φεύγουν για το Αεροδρόμιο Λάρνακας, για να παραλάβουν την μητέρα της Φανής.
Στον αυτοκινητόδρομο, επικρατούν πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες. Η Κατερίνα τρέχει. Προσπερνά ακατάπαυστα αυτοκίνητα και φορτηγά. Είχε άγνοια κινδύνου, όπως λέει…
« Έπρεπε να αλλάξω τα λάστιχα μου και παρότι με προειδοποίησαν από προηγουμένως, δεν τους έλαβα υπόψιν».
Σε κάποια στιγμή κι ενώ η Κατερίνα τρέχει, όπως λέει, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, το όχημά της πέφτει σε μια λακκούβα με νερό. Ένα από τα λάστιχα σκάει και χάνει τον έλεγχο. Το αυτοκίνητο κτυπά σε τοίχο και μετά σε κιγκλίδωμα. Ακολούθως ανατρέπεται.
«Λόγω του δικού μου ατυχήματος, συγκρούστηκαν μεταξύ τους, στη συνέχεια, δύο αυτοκίνητα που με ακολουθούσαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια σκηνή… Είδα το ένα από τα δύο αυτοκίνητα να πέφτει σε χαντάκι και στη συνέχεια άτομα να προσπαθούν να βγουν από αυτό».
Από το τροχαίο η Φανή δεν τραυματίστηκε. Ωστόσο, η Κατερίνα κτύπησε στο κεφάλι από το σίδερο της πόρτας,που είχε βγει μετά την πρόσκρουση.
Η περιγραφή του ατυχήματος φορτίζει συναισθηματικά τις δύο κοπέλες. Η Φανή, σκουπίζει τα δάκρυα της, όσο ακούει τη φίλη της να περιγράφει πόσο τυχερές στάθηκαν.
«Όταν ακινητοποιήθηκε το αυτοκίνητο, η πρώτη μου έγνοια ήταν η Φανή. Όταν γύρισα να τη δω, είχε σταυρωμένα τα χέρια της και κλειστά τα μάτια της. Οι σκηνές δεν ξεχνιούνται, θυμάμαι να της φωνάζω και να την σπρώχνω με όλη μου τη δύναμη. Το επόμενο που θυμάμαι ήταν εμενα να σκέφτεται το πως θα βγαίναμε από μέσα», ανέφερε η Κατερίνα.
Η μυρωδιά από τις αναθυμιάσεις κορύφωσε την αγωνία της, ένιωθε πως το όχημα θα έπαιρνε φωτιά και την έπιασε πανικός. Άρχισε να σπρώχνει την πόρτα, που δεν μπορουσε, όμως, να ανοίξει λόγω του κτυπήματος.
Τελικά, καταφέρνουν να βγουν και βλέπουν ένα,ένα τα οχήματα να περνούν, αλλά κανένα δεν σταματά για βοήθεια.
«Σταμάτησε μετά από ώρα, μια κυρία. Η κ. Αναστασία, της οποίας χρωστούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ. Βοήθησε στη μεταφορά μας στο νοσοκομείο. Εκεί έφθασαν οι συγγενείς μας. Ακόμα και η μητέρα της Φανής, που θα παραλαμβάναμε από το αεροδρόμιο».
Γλίτωσαν από τύχη τα χειρότερα και σήμερα θέλουν να στείλουν μηνύματα για να σταματήσουν ή τουλάχιστον να μειωθούν τα τροχαία ατυχήματα.
«Όταν είσαι δεκαοχτώ δεν ξέρεις τι είναι τα όρια, πίστευα ότι δεν θα συμβεί σ’ εμένα, θα συμβεί σε κάποιον άλλο. Το αυτοκίνητο το είχα δύο μήνες και βγήκα για πρώτη φορά στον αυτοκινητόδρομο. Η έγνοια μου, ήταν να του πατήσω όσο πάει.
Φανήκαμε τυχερές, γιατί το αυτοκίνητο αναποδογυρίστηκε από τη δική μου πλευρά. Είμαι πιο χαμηλή γι’αυτό δεν με καταπλάκωσε η οροφή. Αν κτυπούσε από την πλευρά της Φανής, δεν θα ήταν εδώ σήμερα. Δόξα τω Θεώ βγήκαμε ζωντανές».
«Ζείτε από θαύμα»
Δύο μέρες μετά το τροχαίο, η Κατερίνα ως οδηγός του οχήματος κλήθηκε να δώσει κατάθεση στην Αστυνομία.
Μπήκε στον Αστυνομικό σταθμό κουτσαίνοντας. Είχε, επίσης, τραύματα στο κεφάλι και μώλωπες στο σώμα. Θυμάται την αστυνομικό να της λέει, «είσαι εσύ που είχες το ατύχημα; Ζεις; Δεν το πιστεύω ότι ζείτε μετά από αυτό το ατύχημα.
Είδα πολλά τροχαία και ξέρω πόσα πήγαινες, είσαι εδώ από θαύμα».
«Κάθε Δεκέμβρη αναρτώ το τροχαίο, θέλω να αφυπνίσω κόσμο»
Από τότε, κάθε Δεκέμβρη η Κατερίνα αναρτά το διαλυμένο της όχημα στο διαδίκτυο. Θέλει να στείλει μηνύματα. Όσο κι αν ξυπνούν μνήμες από τότε, θεωρεί μεγαλύτερο καθήκον της να αφυπνίσει τους οδηγούς.
«Δεν σταματά να ρέει το αίμα στην άσφαλτο, εμείς σταθήκαμε τυχερές ή καλύτερα εγώ γιατί δεν σκότωσα άλλους. Κάτι τέτοιο δεν θα το άντεχα. Όταν την είδα ( σ.σ. την Φανή) στην κατάσταση που ήταν, ένιωσα ότι έχασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου».
Η Φανή ακούγοντας την, τονίζει με κάθε ειλικρίνεια πως δεν πιστεύει ότι έφταιγε μόνο η Κατερίνα, γιατί είχαν και οι δύο άγνοια κινδύνου. «Μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου και να πω μην τρέχεις. Δεν το έκανα εκείνη την ώρα, γιατί δεν έκρινα ότι χρειαζόταν».
«Πρέπει να εκτιμούμε τη ζωή, γιατί μπορεί να χαθεί σε δευτερόλεπτα, να σκεφτούμε δύο φορές πριν κάνουμε κάτι. Όλοι έχουμε ανθρώπους που μας περιμένουν, αυτούς πρέπει να σκεφτούμε».
Σήμερα η Κατερίνα έχει ένα παιδάκι, το οποίο την βάζει, όπως λέει, πάνω από τη δική της ζωή.
«Έχουμε ανθρώπους πίσω μας, εγώ σήμερα έχω κι ένα παιδάκι, άρα σκέφτομαι δέκα φορές πριν πατήσω την βενζίνη και δεν έχω δικαίωμα να το αφήσω χωρίς μάνα. Αυτό είναι κάτι που όλοι πρέπει να σκέφτονται. Η δική σου ζωή είναι πολύτιμη, πόσο μάλλον του παιδιού σου. Θέλουμε να αφυπνίσουμε όλο τον κόσμο, να προσέχει στο δρόμο, αλλά δυστυχώς απ’ ότι κατάλαβα δεν μαθαίνουν από τα δικά σου τα παθήματα».
reporter.com.cy
Διαβάστε επίσης
