Το ταλέντο και η μεγάλη επιτυχία δεν κατάφεραν να γιατρέψουν τις βαθιά παιδικά τραύματά της
Ήταν ένα φαινόμενο που τάραξε τα νερά της παγκόσμιας δισκογραφίας, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την υπέροχη φωνή της, το μουσικό ταλέντο της, την αιθέρια εμφάνισή της αλλά και την αντισυμβατικότητά της. Ταυτόχρονα όμως υπήρξε μια βαθιά πληγωμένη γυναίκα, που κουβαλούσε ένα βαρύ παιδικό παρελθόν κακοποιήσεων, από το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει, οδηγούμενη τελικά στην ψυχική ασθένεια και την αυτοκαταστοφή. Η Σινέντ Ο’Κόνορ, που έφυγε χθες από τη ζωή, στα 56 της μόλις χρόνια, λίγους μήνες μετά την αυτοκτονία του 17χρονου γιου της, ήταν, αναμφισβήτητα, μια από τις πιο τραγικές ηρωίδες της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
Σε βάθος χρόνου απασχόλησε τη δημοσιότητα περισσότερο με τις πτυχές της ταραγμένης προσωπικής της ζωής παρά τη δουλειά της. Όχι γιατί η δουλειά της δεν ήταν σημαντική αλλά επειδή οι προσωπικές της περιπέτειες ήταν τόσες πολλές και δύσκολες που επισκίαζαν τα πάντα. Και για κάποιο δικό της λόγο επέλεγε να μοιραστεί δημόσια όσα της συνέβαιναν κατά καιρούς, είτε εξαφανιζόταν κατηγορώντας τους πρώην συζύγους και τα παιδιά της πως την έχουν εγκαταλείψει, κάνοντας εκκλήσεις για βοήθεια είτε όταν έκανε απόπειρες αυτοκτονίες ή όταν ασπάστηκε το Ισλάμ και άλλαξε όνομα, ακόμα κι όταν θρηνούσε για την πρόωρη απώλεια του παιδιού της…
Εξ αρχής, εξάλλου, ακόμη και τις περιόδους που βρισκόταν στο απόγειο της δόξας της, δεν έκανε καμιά απολύτως προσπάθεια για να κρύψει τις ιδιαιτερότητές της. Αντιθέτως, εκμεταλλευόταν κάθε ευκαιρία για να πάει κόντρα στο κατεστημένο και να περάσει, με τον πλέον ηχηρό τρόπο, τα σημαντικά κοινωνικά μηνύματα που επιθυμούσε, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή τη στάση. Η καριέρα, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ το ζητούμενό της.
Γι΄ αυτό και συνχά – πυκνά έβαζε φωτιά στα θεμέλιά της. Όπως, εκείνον τον Οκτώβριο του 1992, όταν, έχοντας ήδη κατακτήσει την υφήλιο με την επιτυχία της «Nothing Compares 2 U», έγινε η πρωταγωνίστρια μιας από τις πιο σοκαριστικές στιγμές στην ιστορία της εθνικής αμερικανικής τηλεόρασης.
Καλεσμένη της δημοφιλέστατης ζωντανής εκπομπής «Saturday Night Live», ξεκινά να ερμηνεύσει το τραγούδι του Μπομπ Μάρλεϊ «War». Κάποια στιγμή όμως όλοι παγώνουν στο στούντιο ακούγοντάς τη να αλλάζει τους στίχους του κομματιού και να εξαπολύει μια πρωτοφανή δημόσια επίθεση εναντίον του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ.
Δείτε όλη την εμφάνισή της στο Saturday Night Live
Τον αποκαλεί «διάβολο» και σκίζει τη φωτογραφία του, σε ζωντανή μετάδοση, θέλοντας να διαμαρτυρηθεί για τις κακοποιήσεις παιδιών από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το «αμάρτημα» αυτό, δεν τής το συγχώρησαν ποτέ οι συντηρητικοί κύκλοι οι οποίοι τελικά κατάφεραν να επιβάλουν την αποπομπή της από το διεθνές σταρ σύστεμ.
Αυτή, ωστόσο, δεν ήταν η πρώτη φορά που η ταλαντούχα Ιρλανδή μουσικός – ερμηνεύτρια είχε σπάσει τα όρια του καθωσπρεπισμού και τους κανόνες της σόου μπιζ που όφειλε να ακολουθεί για να αποτελεί ενεργό μέλος της. Νωρίτερα είχε αρνηθεί να παραλάβει το βραβείο Γκράμι που κέρδισε, εκφράζοντας έτσι τη διαμαρτυρία της για την εμπορευματοποίηση του θεσμού. Σε μία άλλη περίσταση, πάλι πέταξε το μικρόφωνο σε συναυλία στο Νιου Τζέρσεϊ γιατί θα ξεκινούσε με τον αμερικανικό Εθνικό Ύμνο ενώ η χειροτόνησή της, το 1999, ως γυναίκας – ιερέα έμοιαζε να αποτελεί επιστέγασμα του μακροχρόνιου μανιφέστου της.
Μετά από ένα διάστημα αποχής, επέστρεψε στη δισκογραφία, στις αρχές του 2000, δηλώνοντας την απόφαση της να εγκαταλείψει την ποπ – ροκ μουσική και να αφοσιωθεί στη φολκ. Παρά την εκτίμηση του ταλέντου της από σημαντικούς καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε, οι πόρτες τις παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας δεν ήταν πλέον ανοιχτές για εκείνη. Παρόλα αυτά συνέχισε να ηχογραφεί νέα τραγούδια. Οι δαίμονές της όμως εμφανίζονταν όλο και πιο συχνά μπροστά της αναγκάζοντάς την να αποσύρεται ξανά και ξανά.
Η παιδική κακοποίηση και η μάχη με τις ψυχικές ασθένειες
Σκύβοντας κανείς πάνω από τις λεπτομέρειες της ζωή της Σινέντ Ο΄ Κόνορ, όπως η ίδια τις είχε διηγηθεί, κατά καιρούς, ήταν εμφανές πως το κορίτσι αυτό με τα εκφραστικά πράσινα μάτια που έκανε τα πάντα για να κρύψει την φυσική της ομορφιά, είχε βιώσει από μικρή ηλικία, το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής, καθώς είχε πέσει θύμα κακοποίησης όταν ήταν παιδί. Μια τραυματική εμπειρία από την οποία, όσο κι αν πάλεψε, δεν κατάφερε ποτέ να γιατρευτεί.
«Ο μόνος λόγος που αποφάσισα να διαμαρτυρηθώ ήταν για να πω τη δική μου ιστορία που είναι η ιστορία αμέτρητων παιδιών που έχουν κακοποιηθεί από τις οικογένειές τους» θα εξομολογηθεί η ίδια μετά το πολυσυζητημένο τηλεοπτικό ξέσπασμά της εναντίον του Πάπα. Πράγματι, είχε βιώσει και η ίδια τον εφιάλτη της ενδοοικογενειακής βίας με θύτη τη γυναίκα που τήν έφερε στη ζωή, τη μητέρα της. Ήταν η περίοδος που οι γονείς της πήραν διαζύγιο και τα πέντε παιδιά της οικογένειας μοιράστηκαν. Εκείνη ακολούθησε τη μητέρα της η οποία, όμως, την κακοποιούσε συστηματικά. Προκειμένου να γλιτώσει το έσκασε από το σπίτι ζητώντας καταφύγιο στον πατέρα της ο οποίος όμως είχε προχωρήσει στη ζωή του.
Οι πληγές της είχαν ανάγκη από περιποίησή, η εφηβική ψυχή της διψούσε για αγάπη, κανείς όμως δεν ήταν δίπλα της για να τής τα δώσει. Κι όσο ο πόνος και ο θυμός της θέριευαν τόσο εκείνη αντιδρούσε παραβατικά, έκανε κλοπές, σαν αγρίμι που θα κλειστεί εν τέλει στο κλουβί, σε ένα ειδικό κέντρο που χρηματοδοτούνταν από την εκκλησία και χρησιμοποιούσε σκληρές και βίαιες μεθόδους σωφρονισμού. Ενάμιση χρόνο έζησε εκεί υπομένοντας τα πάνδεινα, ακόμη και σεξουαλική κακοποίηση.
Μπορεί η μητέρα της να ήταν η πηγή των κακών που την βρήκαν, μπορεί να μην κατάφερε ποτέ να την συγχωρέσει, ο ξαφνικός θάνατός της, ωστόσο, το 1985, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, θα την συγκλονίσει. Παρόλα αυτά θα μαζέψει όσες δυνάμεις τής έχουν απομείνει, θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να στραφεί στη μουσική την οποία αντιμετώπισε ως μια σωτήρια διέξοδο αλλά και ένα ιδανικό βήμα για να εκφράσει, δημόσια, όλα όσα είχε μέσα στην βασανισμένη ψυχή της.
Αναζήτησε απεγνωσμένα την ευτυχία στην μουσική, στον έρωτα, στη δημιουργία οικογένειας – έκανε τρεις γάμους και απέκτησε τέσσερα παιδιά – στις διαφορετικές θρησκείες. Τίποτα απ΄όλα αυτά όμως δεν αποδείχτηκε αρκετό για να την βγάλει από το ισόβιο αδιέξοδό της. Η ψυχική της υγεία είχε πλέον κλονιστεί σε μεγάλο βαθμό, τα ξεσπάσματά της γίνονταν με τον καιρό όλο και περισσότερα. Οι εφιάλτες της την στοίχειωναν. Η τραγική απώλεια του γιου της τής έδωσε το τελειωτικό χτύπημα, Όσοι βρίσκονταν γύρω της έβλεπαν πως είχε πάρει πλέον έναν δρόμο χωρίς επιστροφή…
Διαβάστε επίσης